Atrakcje turystyczne

Święty Krzyż (Łysa Góra)

Łysa Góra – szczyt o wysokości 594 m n.p.m. w Górach Świętokrzyskich, położony 34 km od Kielc, we wschodniej części pasma Łysogór w Nowej Słupi, objęty ochroną w ramach Świętokrzyskiego Parku Narodowego. Drugi szczyt pod względem wysokości w tych górach.

Bazylika mniejsza pw. Trójcy Świętej i sanktuarium Relikwii Drzewa Krzyża Świętego – kościół świętokrzyskiego opactwa i sanktuarium znajdujące się na Świętym Krzyżu (Łysej Górze) w Górach Świętokrzyskich, na terenie diecezji sandomierskiej w parafii Nowa Słupia. Święty Krzyż jest integralną częścią Nowej Słupi. Najstarsze polskie sanktuarium, miejsce szczególnego kultu w wieku XV.

Pierwszy kościół w stylu romańskim został ufundowany przez między 1102-1138 przez Bolesława Krzywoustego. Początkowo świątynia była dedykowana Świętej Trójcy, ale od XV wieku dodano wezwanie Świętego Krzyża, po tym gdy w 1306 książę Władysław Łokietek przekazał łysogórskim benedyktynom relikwie drzewa Krzyża Świętego (przechowywane od XVIII wieku w kaplicy Oleśnickich i wg legendy podarowane przez Emeryka, królewicza z Węgier).

W połowie XV wieku opat Michał z Lipia przy finansowym wsparciu króla Kazimierza Jagiellończyka rozbudował romański kościół o gotyckie prezbiterium i zakrystię oraz o nową część od zachodu, a kardynał Zbigniew Oleśnicki sfinansował budowę nowego chóru, ołtarza głównego oraz nawy, które poświęcono 12 marca 1455 r.

W okresie panowania dynastii Jagiellonów, opactwo było najważniejszym sanktuarium religijnym w Królestwie Polskim. Siedmiokrotnie odwiedzał je Władysław Jagiełło (m.in. w drodze na koronację w Krakowie oraz w drodze pod Grunwald), dziesięciokrotnie przebywał w klasztorze król Kazimierz Jagiellończyk, sześciokrotnie król Zygmunt Stary, trzykrotnie król Zygmunt August.

W 1643 roku opat Stanisław Sierakowski rozpoczął przebudowę kościoła dodając do fasady gotyckiego korpusu dwie barokowe wieże, wczesnobarokową kamieniarkę odrzwi i okien o wysokim poziomie artystycznym i od południa kaplicę Matki Boskiej Bolesnej. W 1655 roku kościół złupili Szwedzi, którzy wymordowali część zakonników. Dnia 22 marca 1661 roku, jak podawała najstarsza polska gazeta Merkuriusz Polski Ordynaryjny, król polski Jan II Kazimierz Waza wraz z małżonką oraz dworem zmierzając do Warszawy wstąpił do sanktuarium.

W październiku 1777 roku gotycko-barokowy kościół i klasztor spłonęły w pożarze. Wkrótce przystąpiono do budowy trzeciego kościoła w stylu barokowo-klasycystycznym, który wybudowano w latach 1781-1789 i konsekrowano w 1806 r.

W 1819 roku na mocy bulli Piusa VII klasztor skasowano. Posługę pełnili tu jeszcze przez pewien czas benedyktyni, a następnie kler diecezjalny. W latach 1852-1865 mieścił się tu dom poprawczy dla tzw. Księży Zdrożnych. W 1914 roku Austriacy wysadzili wieżę kościelną. Od 1936 świątynia stała się kościołem klasztornym Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej.

16 czerwca 2013 sanktuarium podniesiono do godności bazyliki mniejszej. W 2014 roku ukończono rekonstrukcję kościelnej wieży autorstwa architekta Władysława Markulisa.

Na Świętym Krzyżu znajduje się "RTCN Święty Krzyż" (Radiowo-Telewizyjne Centrum Nadawcze Święty Krzyż) – wieża o wysokości 157 metrów, zbudowana w 1966 roku. Zlokalizowana jest ok. 250 metrów od klasztoru. Sygnał radiowy oraz telewizyjny emitowany z wieży swoim zasięgiem pokrywa całe województwo świętokrzyskie i spore fragmenty województw ościennych: podkarpackiego, łódzkiego, mazowieckiego, małopolskiego, lubelskiego i śląskiego.

Dzięki lokalizacji nadajnika na Łysej Górze w zasięgu ośrodka znalazło się blisko 2,5 miliona osób. Odbiór stacji radiowych i telewizyjnych jest możliwy w promieniu ok. 150 km lub większym. Jest to jeden z najlepszych, pod względem powierzchni pokrycia sygnałem, obiektów nadawczych w Polsce i Europie Środkowej.

[źródło tekstu: Wikipedia]

Karczówka

Karczówka to wzniesienie w Górach Świętokrzyskich, w Paśmie Kadzielniańskim, położone na terenie Kielc, na południowy zachód od centrum miasta. Na szczycie ulokowany jest kościół pw. św. Karola Boromeusza oraz klasztor należący dawniej do oo. bernardynów. Na północ od klasztoru na wzgórzu znajduje się pomnik i zbiorowa mogiła powstańców styczniowych. Ze wzniesienia rozpościera się piękny widok na Kielce.

U podnóża Karczówki, na wschodnim zboczu, znajduje się Ogród Botaniczny. Jego budowę rozpoczeto u schyłku 2009 r., a w jesieni 2010 r. rozpoczęto nasadzenia szaty roślinnej. Prace te prowadzone są cały czas, a w lipcu 2018 r. Ogród został otwarty dla publiczności.

Na Karczówce swój początek ma czerwony szlak turystyczny biegnący do Chęcin.

Pałac Biskupów Krakowskich

Pałac Biskupów Krakowskich – barokowy pałac w Kielcach, była rezydencja biskupów krakowskich. Najlepiej zachowana oryginalna wczesnobarokowa rezydencja pałacowa z 1 połowie XVII wieku w Polsce. Pałac znajduje się w centrum Kielc, blisko deptaka, ul. Sienkiewicza.

Budowla powstawała w latach 1637–1641. Wzniesiono ją na Wzgórzu Katedralnym z inicjatywy i prywatnych funduszy kanclerza wielkiego koronnego i biskupa krakowskiego Jakuba Zadzika. Budowę prowadził Tomasz Poncino, a projekt został wykonany prawdopodobnie przez Giovanniego Trevano. Dekorację malarską wnętrz wykonał warsztat Tomasza Dolabelli. Plafony przedstawiały między innymi sąd nad braćmi polskimi i rokowania pokojowe w okresie wojen ze Szwecją i Rosją, w których brał udział fundator. Pałac otaczał mur obronny ze strzelnicami kluczowymi i puntone. Cztery wieże pokryto blachą. W 1667 roku biskup Andrzej Trzebicki pokrył pałac dachówką. W 1806 Franciszek II Habsburg cesarz Austrii przekazał pałac będący własnością skarbu państwa na potrzeby nowo utworzonej diecezji kieleckiej[2]. W 1816 r. Stanisław Staszic stworzył w pałacu Szkołę Akademiczno-Górniczą. Po Powstaniu styczniowym zaborcy usunęli hełmy na wieżach i figury posłów moskiewskiego i szwedzkiego na frontonie. Pałac w XX wieku pełnił rolę sztabu legionowego Józefa Piłsudskiego, biura werbunkowego, drukarni, poczty, biura przepustek i siedziby redakcji lokalnego dziennika. W latach 20. według projektu Szyszko-Bohusza zrekonstruowano barokowe hełmy na wieżach. W latach międzywojennych urząd wojewódzki. W latach 1945–1971 siedziba Wojewódzkiej Rady Narodowej. Od 1971 r. mieści się w nim Muzeum Narodowe. Z tyłu pałacu, w 2005 roku otwarto Ogród Włoski. [źródło: Wikipedia]

Chęciny

W Chęcinach (13 km od Kielc) znajdują się Ruiny zamku królewskiego z 2. połowy XIII w. Budowę fortecy rozpoczęto prawdopodobnie około 1295-1300 roku. Wówczas została zbudowana górna część Zamku, składającą się z dwóch cylindrycznych baszt obronnych i dziedzińca. Ta część Zamku została zbudowana jako część mieszkalna. Zamek posiadał swoją własną kaplicę, ulokowaną przy baszcie wschodniej. Skarbiec zamkowy był przechowywany w pomieszczeniu położonym nad kaplicą. Pewne jest, iż Zamek istniał w 1306 roku, kiedy król Władysław Łokietek ofiarował budowlę biskupowi krakowskiemu Janowi Muskacie. Rok później w pretekście wykrycia spisku przeciw królowi Zamek ponownie stał się własnością króla. W 1318 roku skarbiec Archidiecezji Gnieźnieńskiej został zdeponowany w Zamku i pozostawał chroniony przeciw wojskom Zakonu Krzyżackiego. Zamek odegrał istotną rolę jako miejsce zgromadzenia wojsk ziem małopolski i wielkopolski przed wyruszeniem w 1331 roku na Bitwę pod Płowcami z Zakonem Krzyżackim. W pierwszej połowie XIV wieku warownia została rozbudowana przez króla Kazimierza III Wielkiego. W 1576 roku zbudowano Dolny Dziedziniec z kwadratową basztą, tworząc obecny zarys Zamku. Wówczas Zamek stał się rezydencją królowej Adelajdy Heskiej. W kolejnych latach na Zamku mieszkały: Elżbieta Łokietkówna, Zofia Holszańska i jej syn Władysław Warneńczyk oraz z pochodzenia Włoszka – królowa Polski Bona Sforza. W późniejszym czasie warownia była wykorzystywana jako więzienie stanu, a lochy umieszczono pod wschodnią basztą. Pośród uwięzionych znajdowali się: Michael Küchmeister von Sternberg – przyszły Wielki Mistrz Zakonu Krzyżackiego oraz Andrzej Wingold, brat przyrodni Króla Jagiełły. Zamek na krótko odzyskał swoją świetność dzięki odbudowie poczynionej przez starostę chęcińskiego Stanisława Branickiego. Jednakże w drugiej połowie XVI wieku, Zamek zaczął popadać w ruinę. W 1588 roku sejm nakazał wyniesienie ksiąg z Zamku do kościoła parafialnego. W 1607 roku Zamek został zaatakowany i spalony przez rokosz Zebrzydowskiego. W 1657 roku Zamek został po raz kolejny podpalony i częściowo zniszczony przez wojska Rakoczego. Podczas Potopu Szwedzkiego Zamek został zniszczony i pozostaje trwałą ruiną do dzisiaj. Ruiny Zamku były wielokrotnie konserwowane. Pierwsze poważne prace zabezpieczające ruiny przed zniszczeniem były prowadzone w 1877 roku. Pomiędzy I a II wojną światową ruiny Zamku były konserwowane przez ówczesnego burmistrza miasta Chęciny – Edmunda Padechowicza. Po II wojnie światowej prowadzono kolejne prace zabezpieczające na Zamku. Odbudowano środkową basztę, a we wschodniej baszcie urządzono punkt widokowy.

W pobliżu zamku znajduje Europejskie Centrum Edukacji Geologicznej, umiejscowione w nieczynnym kamieniołomie w Korzecku, w pobliżu którego utworzono rezerwat przyrody nieożywionej Góra Rzepka, obejmując szczególną ochroną wychodnie skał dewońskich oraz ślady górnictwa kruszcowego. Kompleks ECEG składa się z pięciu dwukondygnacyjnych budynków o łącznej powierzchni ok. 6,5 tys. m² i w 90% zasilany jest z odnawialnych źródeł energii.

W budynku głównym (A) znajduje się osadzona w blokach skalnych sala audytoryjna dla 240 osób. W budynku laboratoryjnym-dydaktycznym (B) umieszczona jest 60-osobowa sala konferencyjna, która może zostać podzielona na trzy części. W budynku B znajdują się także pracownie dydaktyczne i sześć laboratoriów: geofizyczne; hydrogeochemiczne i hydrodynamiczne; kartowania geologicznego; komputerowe; mikroskopowe; przygotowania próbek geologicznych. W trzech pozostałych budynkach (C, D, E) utworzono 170 miejsc hotelowych dla kadry i gości ośrodka oraz studentów. Ponadto znajdują się w nich sale warsztatowe. Na terenie ośrodka funkcjonuje 50 miejsc parkingowych dla samochodów osobowych i cztery dla autokarów.

Europejskie Centrum Edukacji Geologicznej otrzymało tytuł najlepszego budynku użyteczności publicznej w Polsce w konkursie European Property Awards. Zostało również nagrodzone Złotym Medalem w kategorii obiekty użyteczności publicznej w konkursie Świętokrzyska Budowla Roku 2015. W 2017 obiekt był nominowany do Nagrody Unii Europejskiej w konkursie architektury współczesnej im. Miesa van der Rohe.

[źródło: Wikipedia]

Stok narciarski Telegraf

Telegraf – szczyt Gór Świętokrzyskich o wysokości 408 m n.p.m. należący do Pasma Dymińskiego. Jest to zarazem najwyższe wzniesienie w granicach administracyjnych miasta Kielce. Na szczycie góry Telegraf stoi należący do Polskich Sieci Nadawczych maszt radiowy o wysokości 60 m. Ze szczytu rozprzestrzenia się wspaniała panorama na miasto Kielce. Na zboczu góry znajduje się zaliczana do trudnych 500 metrowa narciarska trasa zjazdowa z różnicą poziomów 100 m, ale jest także miejsce dla początkujących miłośników białego szaleństwa oraz osób średnio zaawansowanych. Na miejscu dostępne są dwa orczyki o długości 200 m (przedszkole) i 400 m (wjazd na samą górę). Trasa zjazdowa jest oświetlona, sztucznie naśnieżana, przygotowywana ratrakiem

Latem Telegraf Kielce zaprasza wszystkich na wspaniałą zabawę na wrotkach lub rolkach. Na miejscu do dyzpozycji jest 600 m2 idealnej nawierzchni do jazdy na wrotkach/rolkach oraz 200 m2 strefy chillout w której można odpocząć po jazdach przy ciepłych i zimnych napojach, przekąskach oraz na specjalne zamówienie deserach, pizzy i obiadach. Wygodne wypoczynki ze stolikami, mnóstwo roślin, gra świateł oraz muzyka wprowadza w klimatyczny nastrój.